دوربین منو از پشت نشون میده ،
توی بیابون ، قدم زنان وسط یه جاده که تا افق رفته ،
به سمت خورشید در حال غروب میرم . ..
یه اسلحه با بی تفاوتی توی دستمه . ..
از پشت سرم یه گون قلت زنان از یه طرف وارد کادر میشه و از طرف دیگه بیرون میره . ..
دوربین آهسته به سمت پایین میاد تا به سطح زمین برسه ،
روی زمین ، جلوی دوربین ، طوری که نصف تصویر رو گرفته ،
جسد من افتاده با صورتم که رو به تصویره و
وسط صورتم ، نزدیک چشم چپم جای یه گلوله است . . .
تا میرم جلوی پنجره ،
پسری هست که میاد توی پنجره . ..
با من دستشو بلند می کنه و با من پلک می زنه ،
فقط حرف که می زنه صداش از شیشه رد نمشه .
اما همدیگه رو می فهمیم . . .
بازم ،
گریه ام گرفت . ..
یعنی گریه ام انداختن .
اما چه فرقی می کنه ؟
مهم، این بغضیه که دویده توی گلوم ،
و همه جا رو تار می بینم .. .
یه روزگاری شروع کردن ساده بود و
تمام کردن مثل جون دادن بود ،
اما این روزها شروع کردن سخت شده و
تمام کردن شده به راحتی آب خوردن .
واقعاً چرا ؟
تو تمام شدن می بینی ،
من شکستنو تجربه می کنم . . .
تو رفتنو تجربه میکنی ،
من تجزیه شدنو . . .
من میگم از تنهایی ، از تاریکی می ترسم .
چراغو خاموش می کنه و از اتاق میره بیرون و درو می بنده . ..
به خدا راست میگم ،
همین ۱۰ دقیقه پیش این کارو کرد .. .
عصبانیم ،
کم نه ها !
زیـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــاد ...
از اونجا که تویی ، فقط پسری رو میبینی
لاغر ، بور و جوان ، ایستاده در شهری که ارزشها درونش مردن .
در شهری که بهای هر کسی به پول توی جیبشه ،
محبت داشتن به هم ، دورترین خاطره مردمشه و
دروغ مثل غبار روی همه چیز نشسته .. .
به قلبم بیا تا وارد شهری بشی که
ارزشها هنوز درونش تازه اند ،
بهای هر کس به حجم عشقیه که حمل می کنه
و پر از کوچه های محبته ،
اینجا نه اینکه دروغ نگن ، اما خیلی به ندرت دروغی گفته میشه . ..
به قلبم بیا ،
به جایی ، به شهری که توش پسری منتظرت ایستاده
و قل میده که هرگز بهت دروغ نگه ...
معذرت می خوام ، نمی خواد خودتونو به زحمت بندازین .
نظرم بابت خواسته پست قبلی عوض شد .
ترجیح میدم تو همین ... بمونم تا اینکه وارد ... بشم . ..